“ama sen hiç belli etmedin.”

ama sen hiç belli etmedin dediler

bunu söylediklerinde başımı salladım sadece

çünkü nasıl anlatılır bilmiyorum. nasıl söylenir içten içe kaç kere çöktüğün ama kimse duymasın diye gülümsediğin. nasıl tarif edilir içindeki yangının sesini bastırmak için dışarıda kurduğun düzen. evet belli etmedim. çünkü belli edemezdim. çünkü o anlarda biri yüzüme uzun uzun baksa, dokunsa, sorsa, tutulsam. ben ağlardım. çok ağlardım. belki de hiç durmadan ağlardım ama anlatamazdım içimde dönüp dolaşanları. böyle büyüdüm, böyle yetiştim.

o yüzden belli edemedim. çünkü etsem, toparlayamazdım

çünkü o gün de okula gitmek gerekiyordu, çünkü birinin doğum günü vardı, çünkü hayat herkes için dönmeye devam ediyordu.

ben sadece boğazımda bir düğümle oturmayı, susmayı, nefes almayı seçtim.

belli etmek, kırılmak gibi geliyordu.

baş edememek gibi.

belli etmek, acının bana galip gelmesine izin vermekti.

ben güçlü kalmak istemedim, bir kez olsun güçsüz durmak ve belli etmek istedim.

ama ezilmemek zorundaydım.

belli etmek, ezilmek miydi ki?

bazen yatağa girerken ayaklarım üşüyordu ama ben battaniyeyi kendime değil, başkalarına uzatıyordum.

kendi içimde bir şeyler dağılırken, herkesin işini kolaylaştırmaya devam ettim.

çünkü alışkanlıklarım bana bunu öğretti: sen iyi ol yeter.

sen belli etme yeter.

herkes seni sevsin diye değil,

kimse seni dert etmesin diye.

ve zamanla, acının şekli değişti.

acı içimde kalmayı öğrendi.

bedenim susarken, ruhum bağırmaya başladı.

ama sesi çok uzaklardan geldiği için kimse duymadı.

kendime bile zaman zaman yabancılaştım.

“nasılsın?” diye sorulduğunda hep aynı cevabı verdim: “iyiyim.”

gülerek söyledim,

çünkü yalanı en çok inanmak isteyen söyler.

ve ben, kendi yalanıma tutunuyordum.

bir sabah aynaya baktım

saçlarım dağınıktı, göz altlarım mor

ama gülümsüyordum

alışkanlıktan

çünkü yıllardır bu şekilde hayatta kalmıştım

acı çekmenin bir rutine dönüşmesi, o acıya bağışıklık kazandırıyor sanıyorsun ama aslında seni yavaş yavaş eritiyor

ben kendimi o kadar uzun süre belli etmemeye zorladım ki

bir gün kendime “neyin var?” diye sorduğumda, cevabını bile bulamadım

çünkü ne zaman incindim, ne zaman düştüm, ne zaman yoruldum, onları not etmedim

sildim

çünkü durmaya vaktim yoktu

çünkü kimse yakalamaya çalışmıyorken düşüşün ses çıkarmaz.

ama şimdi anlıyorum

belli etmek zayıflık değilmiş

belli etmek bazen “ben hâlâ buradayım” demekmiş

belli etmek, acı içinden geçerken elini uzatmakmış

ve belki biri o eli tutarmış

belki tutmaz

ama sen yine de uzatırmışsın

çünkü o el, en çok kendin içinmiş

çünkü o el, sen iyi ol istemiş.

belli ettikçe hafiflersin, anlattıkça rahatlarsın, bunları gör istemiş.

şimdi biri bir daha “ama sen hiç belli etmedin” dediğinde

sadece gülümsemeyeceğim

belki “evet, etmedim çünkü biri sorsaydı, anlatacak gücüm yoktu” diyeceğim

belki diyeceğim ki:

“çünkü sussam da zaten paramparçaydım

ama parçalandığım için kimseye zahmet vermek istemedim”

şimdi biri bana “ne oldu?” dediğinde

sadece gülümsemeyeceğim

anlatacağım, içimde birikenleri omzunda boşaltıp, yeniden kalkacağım ayağa.

çünkü belki de belli etmek, gerekenmiş.

belli etmekmiş güçlü insanın yapacağı şey.

okuduğunuz için teşekkür ederim💘🫶🏻

xoxo